ഇരുളിനെ
കൊതിയോടെ
നോക്കി നില്‌ക്കും വീട്‌
എന്നെ ശാസിച്ചുഃ
“കാട്ടുപോത്തേ
പോയ്‌ കിടന്നുറങ്ങു
മുറിയിൽ കിടക്ക വിരിച്ചിട്ടുണ്ട്‌.”
മുറ്റത്ത്‌
നില്‌ക്കുകയായിരുന്നു
ഞാനപ്പോൾ.
വീടിന്റെ സംസാരങ്ങൾ
എനിക്കു മാത്രമേ കേൾക്കാനാവൂഃ
ഭാഗ്യം;
ചീത്ത വിളികേൾക്കില്ലല്ലോ
മറ്റാരും.
മറിച്ചൊന്നും ഉരിയാടാതെ
പോയി കിടന്നു മുറിയിൽ.
ഇരുട്ടിന്റെ ചെളിവെളളത്തിൽ.
“കാട്ടുപോത്തേ
ഉറങ്ങിയോ?”
വീട്‌ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു.
മിണ്ടുവാൻ
തോന്നിയില്ല.
പുറത്തെ ഇരുളിനെ
നാവാൽ നക്കിവലിച്ച്‌
ഉളളിലാക്കി രസിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
അധികാരിയാം വീട്‌.
