എങ്ങാണു ദീപം?വിരഹാഗ്നിയാല്‍ തിരി -
യൊന്നു കൊളുത്തുക , വേഗം
ദീപമുണ്ടെങ്കിലും തീനാളമില്ലെന്ന -
ദു:ഖമിതേ മഹാദു:ഖം!
ഇമ്മട്ടിലാണെന്‍ ശിരോലിഖിതം;മൃതി -
തന്നെയാണിന്നിതില്‍ ഭേദം.
നോവിന്റെ ദൂതിയെന്നന്തികേ വന്നുനി -
ന്നാലപിച്ചീടുന്നിതേവം -
“ ഈ നിശാവേളയിലോമനേ , നിന്‍ പ്രിയന്‍
താനേയുണര്‍ന്നിരിക്കുന്നു,
തന്‍നികടത്തിലണയുവാ , നയവന്‍
നിന്നെയതാ വിളിക്കുന്നു!
നിന്നഭിമാനം പുലര്‍ത്തുന്നതിന്നവന്‍
എന്തെന്തു യാതനയേല്‍ പൂ
ആനിബിഡാന്ധകാരത്തില്‍ നിന്‍ കാമുകന്‍
നിന്നെയും കാത്തേയിരിപ്പൂ! "
ആകെ മേഘാവൃതമംബരം , പേമാരി
ധാര മുറിയാതെ പെയ്‌വൂ
എന്തിനെന്നോരി , ല്ലുണര്‍ന്നു നടുങ്ങിയെ-
ന്നന്ത:കരണം തപിപ്പൂ.
മിന്നല്‍പ്പിണറുകള്‍ മിന്നിപ്പൊലികെ , യെന്‍
കണ്ണി , ലിരുള്‍ ചൂഴ്ന്നു നില്‍പ്പൂ.
ഇമ്പമെഴുമൊരു ഗാനമകലെനി -
ന്നെന്‍ കാതിലിറ്റിത്തുളിപ്പൂ !
കാറുകളുല്‍ക്കടം ഗര്‍ജ്ജിപ്പു ചുറ്റിലും
ചീറി ക്കൊടുങ്കാറ്റടിപ്പൂ.
എങ്ങു ദീപം ? വിരഹാഗ്നിയാലേ തിരി-
ത്തുമ്പൊന്നു വേഗംതെളിക്കൂ ;
എന്നഭിസാരമുഹൂര്‍ത്തമിതേ , രാവി-
തഞ്ജനം പോലെ കറുത്തു ;
വൈകിയാല്‍ യാത്ര മുടങ്ങും ; എന്‍ ജീവനാല്‍ -
വേഗമദ്ദീപം കൊളുത്തൂ !
കടപ്പാട്: കേരള സാഹിത്യ അക്കാദമി Email:akademipublication@gmail.com
